EEN GEDAANTE AAN MIJN VOETENEIND

Tik…Tik… Tik… Wat is dat? KRRRRRRRRRAAAAAAK! Zachtjes trek ik mijn dekens op tot aan mijn voorhoofd. Aan de ene kant mijn man in diepe slaap en aan de andere kant mijn hond, in zijn mandje, zachtjes ademend. KrasKrasKras. Ben ik de enige die dit hoort? Shit, nu moet ik nog plassen ook! Zachtjes fluister ik de naam van mijn hond. Geïrriteerd kijkt hij op uit zijn mand. “Ga je even mee naar de wc?” Hij snapt hier natuurlijk geen reet van, maar toch volgt hij me trouw naar de badkamer, waar hij als een echte waakhond bij de deur gaat liggen en mijn demonen op afstand houdt. Pfffiew. Velig.

Ik ben Anne, een 32-jarige vrouw met een eigen ghost tour in Tilburg en ik ben bang in het donker. Ja, u mag lachen. Mijn angst voor ‘het donker’ begon al in mijn vroege jeugd. Ik had de meest levendige nachtmerries en ook nog eens de meest levendige fantasie. Wat ook niet hielp: Voor het slapengaan las ik het liefst boeken van Paul van Loon en R.L. Stine (griezelboeken voor kinderen). De meeste kinderen groeien hier overheen, maar ik hoef maar een fractie van een horrorfilm te zien en mijn verbeeldingsvermogen draait overuren. Om die reden vermijd ik horrorfilms, maar mijn liefde voor een goed verhaal wint het nog regelmatig van mijn verstand.

Zo was dat ook toen ik me in het avontuur “Ghost Tours Tilburg” stortte. Ik ontaarde de meest gruwelijke waargebeurde verhalen over plekken waar ik regelmatig kom! Ik verloor mij soms zo in het onderzoek dat ik mezelf regelmatig angst aanjoeg, ook al was het midden op de dag en zat ik in mijn kantoortje, compleet met barbieroze glittermuur. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen… Nu 5 jaar later kan ik u vertellen: Het was het allemaal waard!
Of eigenlijk ís de Ghost tour het allemaal waard, want elk jaar rond september herhaalt dit ritueel van angst zich. Ik begin weer met het leren van mijn teksten en dan spoken die gruwelijke verhalen weer door mijn hoofd.
Ik denk de duistere, angstaanjagende gestalte van de moordenaar van Marietje ’s avonds op mijn donkere tuinpad te zien lopen, ik hoor Jan Schrok in het holst van de nacht vanuit mijn donkere trappengat schreeuwen, ik zie Lyske met haar witte gewaad huilend aan mijn voeteneind staan.
Ik trek mijn dekens weer op, trek mijn voeten in, schuif het mandje van de hond stiekem dichterbij ons bed en kruip tegen manlief aan die nietsvermoedend verder snurkt.
Ik fluister zachtjes tegen mijn demonen: “nog even geduld, de première is over 4 dagen en dan zal ik jullie tragedies weer luid verkondigen aan het Tilburgse volk. Jullie zullen niet vergeten worden.”
Het schreeuwen van Jan ebt weg, Lyske knikt naar me en zweeft door de muur heen naar buiten, duistere schimmen trekken zich tevreden terug ik val eindelijk in een diepe, diepe droomloze slaap.

Tot vrijdag 4 oktober!

Met Gruwelijke groet,
Anne Timmermans van Ghost Tours Tilburg